Kiedyś... gdy mnie zabraknie, nie róbcie z mojej biblioteki masy spadkowej. Proszę was o to. Każda książka, jaka stoi na naszych półkach, jest cenna, wyjątkowa i potrzebna, bo każdą z nich czytał ktoś z waszych bliskich. Cieszył się tymi książkami, uczył się z nich, nad niejedna płakał, nad inną się śmiał. Jeśli sami nie będziecie ich chcieli, oddajcie je tym, którzy książki kochają. Obiecujecie?
~ Ignacy Borejko, Język Trolli
Ignacy Borejko (ur. w 1935 roku) — senior rodu Borejko. Z wykształcenia filolog klasyczny i bibliotekoznawca. Podobnie jak cała rodzina, jest zapalonym miłośnikiem książek. Mąż Melanii (Mili), ojciec Gabrieli, Idy, Natalii (Nutrii) i Patrycji (Pulpecji). Dziadek Róży, Laury, Ignacego Grzegorza, Józefa, Szymona, Jędrka, Kazimierza, Ani, Nory. Brat Józefa. Mieszkał w Poznaniu w kamienicy z 1914 roku, na Roosevelta 5, na parterze, gdzie rodzina przeprowadziła się na jesieni 1977.
Biografia[]
Wczesne lata[]
O latach jego dzieciństwa i młodości można dowiedzieć się z książki Kalamburka. Przed wojną i podczas niej mieszkał z matką i bratem na Litwie. Następnie zamieszkał u przyjaciółki jego matki i miał pójść do szkoły, do której chodziła Mila i Monika. Jednakże po wyrecytowaniu patriotycznego wiersza, Ignacy nie mógł chodzić do owej szkoły. Już od dzieciństwa zakochany był w książkach.
Małżeństwo i rodzina[]
Melania była jego miłością od młodości. Bardzo kochał swoją żonę i córki. Starał się nie ingerować w życie swoich córek, jednak służył im radą. Zawsze cichy i uprzejmy. Większość czasu spędzał nad książkami. Uwielbiał wygłaszać cytaty po łacinie. Nie potrafił patrzeć na nieszczęście Gabrysi, kiedy Pyziak zostawił ją najpierw z jedną, a potem z drugą córką. Od początku mu nie ufał. Za to polubił jej drugiego męża, Grzegorza.
Zazwyczaj był sceptycznie nastawiony do adoratorów najpierw jego córek, a później jego wnuczek. Nie potrafił zapamiętywać imion owych chłopaków, chyba że były jakkolwiek związane z starożytnością.
Kiedy Melania zachorowała, nie umiał sobie znaleźć miejsca. Nie potrafi sobie wyobrazić życia bez niej.
Ignacy w Imieninach
Charakter[]
Cechuje go erudycja, często posługuje się zwrotami łacińskimi, krzewiąc w córkach, wnukach, wnuczkach i prawnuczce miłość do tego języka. Zwykle zatopiony w filozoficznych rozważaniach, łagodny, dowcipny i spokojny. Stanowi wzór dla wszystkich członków rodziny (i nie tylko!). Jego wrodzoną i wykształconą z latami melancholię spowijał woal zadumy. Woli zachowywać rozsądne milczenie, a jeśli już mówi to zwykle do siebie nie zwracając uwagi czy ktoś go słucha. Ze spokojem prawdziwego filozofa tkwi w toczących się burzliwych kłótniach, w razie potrzeby schodząc po prostu z toru zamieci. U człowieka patrzy przede wszystkim na budowę czoła.
Wygląd[]
Ignacy w młodości miał piękne, gęste rude włosy, ale zgolił je, gdy Mila obcięła swój warkocz. Z wiekiem reszta jego włosów zaczęła siwieć. Ma brązowe oczy.